Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Η "παραίτηση" του pirandello

«Γιατί τέτοια σιωπή σήμερα;», ρώτησα αλλά εκείνος μου γύρισε την πλάτη, «δε θα ήθελα να το συζητήσω», είπε, «βαρέθηκα να γίνομαι δυσάρεστος». .
«Έλα, πες κάτι», τον παρακάλεσα. «Κοίτα», είπε ο Pirandello, «τα πράγματα είναι απλά, αυτός ο κόσμος είναι άξιος της μοίρας του, δε διορθώνεται».
«Τι θες να πεις;», έκανα, «δε θα στολίσουμε κι εμείς δέντρο όπως όλος ο κόσμος; Δε θα γιορτάσουμε;»
Ο Pirandello με κοίταξε απορημένος, «αυτό δεν καταλαβαίνω με ‘σένα», μου είπε, «καλά, με τίποτα δεν πτοείσαι τέλος πάντων;»
«Αν εννοείς τα καιρικά φαινόμενα, καιρικά είναι, θα περάσουν», είπα. «Δεν εννοώ τον καιρό, εννοώ ότι δεν είναι δυνατόν να γιορτάζει κάποιος όταν γύρω του τα πάντα διαλύονται, όταν δεν ξέρει αν θα βρει να φάει κάτι την επομένη, αυτό εννοώ». «Υπερβολικός όπως πάντα», είπα, «τα πράγματα θα στρώσουν, κάτι θα κάνει κι ο Παπαδήμος…» «Αυτό είναι το κακό», είπε ο Pirandello, «ότι παρ’ όλα όσα συνέβησαν εσύ πιστεύεις ακόμα πως θα γίνει κάτι. Κι αναρωτιέμαι, από πού προκύπτει αυτή η αισιοδοξία;» «Δεν είναι αισιοδοξία», είπα εγώ, «είναι μάλλον αναγκαιότητα».
«Είναι καθαρή βλακεία», είπε μετά από μια μικρή παύση. «Όλοι οι ανόητοι πιστεύουν πως κάτι θα γίνει κι ο κόσμος θ’ αλλάξει, ότι θα διορθωθούν τα πράγματα, ότι κάποιος θα βρεθεί να πατήσει αυτό το ρημαδιασμένο το φρένο». «Και τι άλλο να κάνουμε; Να κλειστούμε μέσα και να περιμένουμε να πεθάνουμε; Αυτή είναι η λύση;»
«Μου ‘δωσες ιδέα», είπε ο Pirandello. Πήγε μετά κι έγραψε κάτι σ’ ένα χαρτί. «Ανακοίνωσε το στον κόσμο», μου είπε, εγώ παραιτούμαι».
«Κι αυτό τι είναι, παραίτηση;», ρώτησα και πήρα το χαρτί. «Τρόπο τινά ναι», είπε ο Pirandello και πήγε να ταΐσει τις γάτες.
Το χαρτί έγραφε: «ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ Ας ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΕΓΩ ΑΔΥΝΑΤΩ».
Συμμάζεψα μετά τα στολίδια που ‘χα ετοιμάσει για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα ξανάβαλα στο κουτί. «Ίσως την άλλη χρονιά», σκέφτηκα… «αν έχει εμφανιστεί ο Θεός».