Οι «προβλέψεις» του pirandello .

«Αν αυτή ήταν η χειρότερη χρονιά, αναρωτιέμαι πώς θα είναι η επόμενη», είπα. «Α, εγώ δεν αναρωτιέμαι καθόλου», είπε ο pirandello. «Και δε θα ‘ναι χειρότερη, θα ‘ναι ένα όνειρο». «Από πού προκύπτει αυτό διάολε;», ρώτησα. «Να σου πω, δε μπορώ να το υπογράψω αλλά δε βλέπω να πεθαίνουμε κιόλας, που λέει και ο υπουργός». «Ναι. Ψόφο δεν έχουμε», είπα. «Κοίτα», είπε ο Pirandello, «τα πράγματα είναι απλά. Πες πως το 13 θα πάμε όλοι μαζί, μια εκδρομή στα χιόνια, στο ύπαιθρο». «Ε, και;» «Τι κάνεις όταν πας εκδρομή; Παίρνεις μαζί σου καλοριφέρ; Παίρνεις μαζί την κουζίνα;» «Όχι», είπα. «Αυτό σου λέω. Δες το έτσι, βάζεις χοντρές κάλτσες, τρία - τέσσερα μπουφάν, παίρνεις μαζί μια κονσέρβα, έναν σουγιά, ένα φαρμακείο με γάζες και τεραμυκίνη, μερκιουροχρώμ, σλίπιμπαγκ, σκούφο, κασκόλ, γάντια και ανάβεις μια φωτιά με ξερόκλαδα, αυτό κάνεις. Ζεσταίνεσαι, μαγειρεύεις, κατουράς στο θαμνάκι, πλένεσαι στο ποταμάκι, κυνηγάς πεταλούδες, δεν είναι αυτό ένα όνειρο;» «Και με τα εδώ τι γίνεται;», ρώτησα. «Τίποτα», είπε ο pirandello. “Συμμαζεύουμε λίγο το σπίτι… εσύ δηλαδή που είσαι σχολαστικός, σκουπίζεις, κλείνουμε πόρτες και παράθυρα και από ‘δω πάνε κι οι άλλοι». «Τόσο απλά». ‘»Τόσο απλά», είπε ο pirandello και σηκώθηκε. «Άντε», μου είπε, «μη κάθεσαι, εγώ πάω να μαζέψω τα πράγματα». «Να κάνω τι;», ρώτησα. «Σκούπισε, βάλε τα πράγματα στη θέση τους… τα γνωστά». «Κι εσύ τι θα κάνεις;» «Θα δω τις κονσέρβες, τους χάρτες, να βρω έναν φακό, έναν αναπτήρα παντός καιρού… και να δω τι ρούχα θα βάλουμε». «Σε πόσες μέρες μπαίνει το 13;», ρώτησα. «Όπου να ‘ναι», είπε ο pirandello. «Αλλά μη σε νοιάζει, θα ‘αι ένα όνειρο… σκέψου τι ωραία που θα είναι μα κοιμάσαι στο χιόνι, χωρίς όλους αυτούς τους τρισκατάρατους στην τηλεόραση… θα ‘ναι θαύμα σου λέω».