Ο «βετζετέριαν» κι ο pirandello.

«Ο καθένας και μόνος του», είπε ο pirandello, «αυτό είναι το σύστημα». «Ναι», συμφώνησα. «Αλλά αυτό είναι ανθρωποφαγία». «Προφανώς», είπε ο pirandello. «Το άλλο όμως είναι βλακεία. Είναι σαν να πιστεύεις πως δε θα σε φάει ο καρχαρίας επειδή είχε περιδρομιάσει προηγουμένως γατόψαρα». «Μπορείς να μην είσαι τόσο περιγραφικός; Με τρομάζεις». «Σε τρομάζω επειδή σου λέω την αλήθεια;» «Με τρομάζεις επειδή την ξέρω. Την ξέρω και δε θέλω να μου λες ότι την ξέρεις κι εσύ». «Γιατί;» «Γιατί μου την επιβεβαιώνεις». «Θα προτιμούσες δηλαδή να σε φλομώνω στα ψέματα;» «Όχι. Ούτε αυτό… δεν ξέρω τι θα ‘θελα». «Θα ‘θελες να ‘χες ξεμπλέξει μ’ όλα αυτά. Ή να μην είχαν συμβεί ποτέ». «Μάλλον. Αλλά τα πράγματα δε γίνονται ποτέ όπως θες». «Μου πήρες την ατάκα μου τώρα». «Δεν πειράζει, καταλαβαινόμαστε». «Δε μπορείς επομένως να συνεχίζεις να είσαι βετζετέριαν». «Ναι… νομίζω. Δεν είναι εύκολο να γίνεις σαρκοφάγο ξαφνικά». «Ούτε μαϊμού μπορείς γιατί θα σε φάνε». «Άρα;» «Δεν έχει άρα, άρχισε να τρως. Στην ανάγκη κατάπινέ τα αμάσητα». «Μου ‘ρχεται να ξεράσω». «Ξέρασε. Αλλά συνέχισε».