Η «τσίπα» κι η παιδεία του pirandello.

«Και τώρα;», ρώτησα, «ποιο είναι το επόμενο βήμα;» «Τώρα τίποτα, περιμένουμε». «Τι λες να γίνει;» «Το πιθανότερο είναι να πετύχουμε την επιβίωσή μας αρχικά. Μόλις ανοίξουμε τα χαρτιά μας θα θορυβηθεί και θ’ αναγκαστεί να παραδεχθεί ορισμένα πράγματα. Φυσικά θα πει πως δεν έχει χρήματα… τα γνωστά». «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δηλαδή». «Σε πρώτη φάση. Μακροπρόθεσμα βλέπουμε τι θα πετύχουμε». «Είναι σαν να κάθομαι σ’ αναμμένα κάρβουνα». «Καταλαβαίνω. Αλλά να σκέφτεσαι πως την πατάτα την έχει εκείνος». «Ανησυχώ». «Εγώ πάλι είμαι αισιόδοξος» «Και εγώ. Αλλά ανησυχώ». «Εσύ πρέπει να είσαι συγκρατημένα αισιόδοξος. Αλλά δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχείς». «Με τρελαίνει όμως η απραξία». «Δεν είναι απραξία, είναι προαπαιτούμενος χρόνος». «Με τρελαίνουν κι όλα αυτά τα δικολαβίστικα». «Να, πάρε αυτά», μου είπε ο pirandello και μου ‘δωσε κάτι ξερόκλαδα. «Τι είναι αυτά;», ρώτησα, «προσάναμμα;» «Όχι, είναι για ξόβεργες, να κάνεις κάτι να περνάει η ώρα». «Και θα στήνω ξόβεργες;» «Αν δε θες ξόβεργες μπορείς να πας για ψάρεμα, μπορούμε να πάμε και μαζί άμα θες». «Γιατί δεν πάμε μέχρι τον δικηγόρο;» «Γιατί δεν έχεις κάτι καινούργιο να πεις. Και γιατί σου χρειάζεται επίσης ηρεμία για να σκεφτείς». «Ναι. Αλλά ξέρεις πως μ’ εκνευρίζει το ψάρεμα». «Το ψάρεμα είναι άσκηση, μαθαίνεις να περιμένεις. Και είσαι έτοιμος πάντα να αρπάξεις μια ευκαιρία». «Πάντα θεωρούσα πως όταν ψαρεύεις χάνεις την ώρα σου». «Εξαρτάται απ’ το ψάρι, εμείς θα πάμε για τσίπα». «Τι είναι η τσίπα;» «Σκυλόψαρο. Είναι πολύ επικίνδυνο». «Και θα πιάσουμε σκυλόψαρο με πετονιά;» «Δε θα το πιάσουμε με πετονιά». «Και πώς θα το πιάσουμε;» «Με δόλωμα. Θα του το πετάξουμε στα βαθειά και θα τρέξουμε πίσω. Θα το βγάλουμε στα ρηχά». «Και γιατί να τρέξει ξωπίσω;» «Γιατί τίποτα δεν του αντιστέκεται. Και γιατί του αρέσει το δόλωμα». «Τι θα βάλουμε δόλωμα;» «Εσένα. Θα σε ρίξω μ’ ένα σκοινί στη θάλασσα». «Είσαι τρελός, πού το σκέφτηκες αυτό;» «Έχω παιδεία. Δεν έχεις διαβάσει το ΔΟΚΙΜΟΣ ΗΖΥ;»