Το ΟΥ του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ κι ο pirandello

«Έμαθα ότι έγραψες γράμμα στον Σόιμπλε». «Όντως. Τίποτα όμως σημαντικό». «Το διάβασα πρέπει να σου πω». «Ε και;» «Ήταν θεωρώ ανέντιμο να αναφερθείς στην αναπηρία του. Στο κάτω - κάτω όλοι έχουν κάποιο ελάττωμα. Αυτή καθαυτή σαν ενέργεια ήταν παράλογη, τι νόημα είχε ένα γράμμα… και μάλιστα τέτοιο;» «Ναι, είναι αλήθεια, ήταν κάτω απ’ τη μέση, δηλαδή απευθυνόμουν περισσότερο στην καρέκλα. Και όταν λέω καρέκλα αναφέρομαι στην καρέκλα της εξουσίας». «Δε το λες καθαρά, δείχνεις να τον κοροϊδεύεις επειδή είναι ανάπηρος. Τον προτρέπεις επιπλέον να αποτελειώσει αυτό που αρχίνησε ο Κάουφμαν, να τα τινάξει δηλαδή και να μας αφήσει ήσυχους». «Ναι, όντως. Δε γουστάρω καθόλου τις μηχανές ξέρεις. Και ο Σόιμπλε μου κάνει σαν ταμειακή». «Είναι αναμφίβολα σκληρός άνθρωπος. Αλλά δε μπορείς να εύχεσαι τον θάνατό του. είναι… απαράδεκτο, απολίτιστο». «Είναι απλώς ένα γράμμα. Εξάλλου ο Σόιμπλε δεν ξέρει Ελληνικά. Και δεν το έστειλα και σε καμιά εφημερίδα, μεταξύ μας το είπα, σαν αστείο, για να γελάσουμε». «Εγώ δε γέλασα καθόλου πρέπει να σου πω. Άσε που αυτό καθιστά το γράμμα πέρα για πέρα παράλογο». «Προφανώς έχεις χάσει το χιούμορ σου, εγώ το κατευχαρηστήθηκα». «Με τρομάζει το πόσο κακός μπορεί να γίνει κανείς». «Κουταμάρες. Εσύ προχθές με προέτρεπες να κάψουμε την Αθήνα και τώρα σε πείραξε ένα γράμμα; Θα με τρελάνεις;» «Τα γράμματα μπορούν να είναι το ίδιο εμπρηστικά». «Ωραία. Κι εσένα τι σε πειράζει;» «Δε με πειράζει αυτό. Με πειράζει που δεν το ‘χω γράψει εγώ».