Οι θεωρίες του pirandello.

«Στις θεωρίες των καλών ανθρώπων υπάρχει και μια που λέει κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό», είπε ο pirandello. «Πρόκειται για μεγάλου μεγέθους κουταμάρα, συνάδει όμως με τα χριστιανικά ιδεώδη και αυτός είναι ο λόγος που εξακολουθεί να υφίσταται». Με κοίταξε για να δει αν δακτυλογραφώ και όταν σταμάτησα συνέχισε με ‘κείνο το δασκαλίστικο ύφος που μου δίνει στα νεύρα: «πρώτα απ’ όλα αφορά μια μερίδα ανθρώπων - δεν ξέρω κανέναν κακό που θα έκανε καλό, πόσο δε να το ρίξει και στον γιαλό», είπε. «Άρα αφορά μόνο τους καλούς που δε μπορούν παρά να υπηρετούν ένα τέτοιο στάτους», είπα εγώ. «Ακριβώς», έκανε ο Pirandello περιχαρής που τον καταλάβαινα. «Και αυτοί υπάρχουν μέσα απ’ αυτό, επιβεβαιώνονται έτσι στα μάτια τους και στα μάτια των άλλων». «Υπάρχει κι εκεί δηλαδή ίδιον όφελος», είπα εγώ. «Σαφώς», τόνισε ο pirandello. «αλλά το παρακάμπτουμε αυτό γιατί υπάρχει και η περίπτωση να το ρίξουν όντως στον γιαλό και να μην το μάθει κανείς». Περίμενε πάλι λίγο μέχρι να σταματήσω να γράφω κι ύστερα είπε: «αν και κατά τη γνώμη μου έρχεται πάντα κάποια στιγμή που κι αυτοί κάτι αποζητάνε μ’ αυτό, όταν για παράδειγμα έρχονται αντιμέτωποι με τον Θεό, «Θεέ μου», λένε, «εγώ που ήμουν πάντα καλός άνθρωπος…». «Αυτό τώρα προϋποθέτει την ύπαρξη του Θεού», του πέταξα εγώ για να δω τι θα πει. «Ναι», συμφώνησε ο pirandello. «Αλλά μη γράψεις για τον Θεό». «Μα είναι συνυφασμένη η έννοια του Θεού με τον καλό άνθρωπο», είπα εγώ. «Δεν υπάρχει καλό χωρίς τον Θεό». «Σωστά», έκανε ο pirandello. «Αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να βάλουμε τον Θεό εδώ. Νομίζω πως θα ταίριαζε στις θεωρίες των κακών ανθρώπων, αυτοί ανακάλυψαν τον Θεό». «Να το γράψω αυτό;», ρώτησα. «Όχι», είπε, «ας μην τον ανακατέψουμε, ξεφεύγουμε απ’ το θέμα μας άμα μιλάμε για τον Θεό». Εγώ παρ’ όλα αυτά το έγραψα.