Τα Χριστούγεννα του ’13 κι ο pirandello

«Δεν είναι αυτή περιβολή για ανήμερα Χριστούγεννα», του είπα όταν τον είδα με τη σκελέα και το κράνος απ’ το Τομπρούκ. «Γιατί;», ρώτησε, «τι έχει η αμφίεσή μου;» «Είναι απλώς παράταιρη», είπα. «Σαν σήμερα οι περισσότεροι παριστάνουν τον Άη Βασίλη». «Μα εγώ είμαι ρεαλιστής», είπε ο pirandello. «Και ο Άη Βασίλης είναι παραμύθι». « Δεν πίστευες ποτέ στον Άη Βασίλη; Ούτε σαν παιδί;» «Ποτέ… ίσως… μέχρι πέντε χρονών». «Ούτε εγώ. Αλλά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό». «Δεν έχει σημασία», είπε ο pirandello, «αφού εμείς εδώ έχουμε τον δικό μας πόλεμο… δεν έχουμε καν ανακωχή». Ύστερα άναψε την πίπα του και ταμπουρώθηκε στο αμπρί. “»Υπάρχει μια γλυκανάλατη ιστορία», του είπα όταν νύχτωσε, «απ’ τον πόλεμο που κάνανε ανακωχή τη νύχτα των Χριστουγέννων και τραγουδούσαν μαζί την Άγια Νύχτα, την έχεις ακούσει;» Ο pirandello πήρε μια πέτρα και την πέταξε μακριά. Δεν ακούστηκε τίποτα. «Εμείς έχουμε τον δικό μας πόλεμο», μου είπε, «έχε τον νου σου». Και έπεσε πίσω να κοιμηθεί.