«ΕΕΕΟΠ ΕΕΕΟΠ»

Είχαμε πάρει τον αυτοσχέδιο Κριό και κοπανούσαμε να σπάσουμε αυτόν τον ρημάδι τον τοίχο. Κι εκείνος κρακελάριζε σε διάφορα σημεία και έτριζε συθέμελα, όπου να ‘ναι θα σωριαζόταν. «ΕΕΕΟΠ, ΕΕΕΟΠ», έδινε το τέμπο ο pirandello. Κι έτσι κύλησε κι η επόμενη μέρα. Χωρίς ανάπαυλες, δίχως κουβέντες, τον χτυπούσαμε μόνο με όλη μας τη δύναμη. «Λίγο ακόμα», έλεγε κάθε τόσο ο pirandello, «πιο δυνατά, μην απελπίζεσαι, ΕΕΕΟΠ, ΕΕΕΟΠ». Αλλά ο τοίχος αντιστεκόταν Και ξαφνικά ο Κριός άνοιξε μια τρύπα και βγήκε απ’ την άλλη. Κοντέψαμε να τσακιστούμε με τη φόρα που ‘χαμε πάρει. «Τα καταφέραμε;», ρώτησα μην πιστεύοντας στα μάτια μου. «Νομίζω πως ναι», είπε ο pirandello. Μετά έχωσε το κεφάλι του δίπλα στον Κριό που ήταν ακόμα μισός μέσα και μισός έξω και ανέπνευσε βαθιά. «Αεράκι», έκανε χαμογελώντας, «καθαρό, δροσερό αεράκι». Έβαλα κι εγώ το κεφάλι μου απ’ την άλλη, «έξω είναι μέρα», είπα, «μια πανέμορφη χειμωνιάτική μέρα». «Άστα τώρα αυτά», είπε ο pirandello, «μη σε πιάνει ενθουσιασμός, σκάβε». «Έλα», του φώναξα, «βάλε πλάτη» και γυρίσαμε και οι δυο και σπρώξαμε με δύναμη - δεν . ξέρω που βρήκαμε τόση δύναμη… αλλά εκείνος ο καταραμένος τοίχος κατέρρευσε, επιτέλους. Και βγήκαμε στον δρόμο, τρελαμένοι, να πανηγυρίσουμε τη νίκη μας.