ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Σκάβουμε εναλλάξ, όλες αυτές τις μέρες. Έχουμε προχωρήσει αρκετά αλλά δείχνει να μην έχει τελειωμό. Ο pirandello κουράζεται πιο γρήγορα από ‘μένα και μάλλον εγώ σκάβω περισσότερο, η βοήθειά του μου είναι όμως απαραίτητη, αλλιώς θα χρειαζόμουν τον διπλάσιο χρόνο και δεν ξέρω αν θα τα ‘βγαζα πέρα. Μ’ ανησυχεί που οι προμήθειες τελειώνουν και το ότι έχουμε συνεχείς διακοπές ρεύματος. Κάνει επίσης πολύ κρύο και κοιμόμαστε - όταν κοιμόμαστε - με τα ρούχα. Προσπεράσαμε εκείνο το σημείο με το υγρό χώμα και ευτυχώς απ’ την άλλη δεν υπήρχε νερό να μας πνίξει. Τώρα είμαστε μπροστά σ’ έναν τοίχο από ένα σκληρό οικοδομικό υλικό κι ο pirandello λέει ότι μπορεί να είναι τα θεμέλια κάποιας πολυκατοικίας ή κάτι τέτοιο. Εγώ του είπα να σκάψουμε δεξιά ή αριστερά να τον αποφύγουμε αλλά αυτός επιμένει πως ο συντομότερος δρόμος είναι η ευθεία. Τώρα μάζεψε κάτι παλιοσίδερα και κάτι ξύλα που βρήκαμε και προσπαθεί να φτιάξει μ’ αυτά έναν πολεμικό Κριό, σαν εκείνον που είχαν στον μεσαίωνα για να γκρεμίζουν Κερκόπορτες. Ξήλωσε τα μισά καλώδια της στοάς για να δέσει τα σίδερα και τώρα δουλεύουμε σχεδόν στο σκοτάδι, με κάτι κεριά. «Άμα τελειώσουν κι αυτά», λέει, «θα συνεχίσουμε στα σκοτεινά». Δε φοβάμαι το σκοτάδι αλλά μ’ αυτά και με ‘κείνα έχω χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου.