Ο Ντίλινγκερ, ο Τζένγκις Χαν κι ο Pirandello

Γιατί άργησες με ρώτησε με το που με είδε, δεν είπαμε σήμερα πως θα κάναμε εκείνη τη δουλειά; Με πήρε ο ύπνος είπα. Είδα κάτι στην τηλεόραση και κοιμήθηκα κάπως αργά. Καλώς, ας μην καθυστερούμε είπε ο Pirandello και μ’ έβαλε να ξαπλώσω. Σήμερα έχουμε και γιούρογκρουπ είπα. Θα κοιτάς το χέρι μου με αψήφησε, χαλάρωσε και κοίτα το χέρι μου. Δεν έχω πιεί καν καφέ διαμαρτυρήθηκα. Μην μιλάς, κοίτα μόνο το χέρι μου και χαλάρωσε. Ένιωσα τα βλέφαρά μου να βαραίνουν. Λοιπόν είπε ο Pirandello, όταν είναι ώρα θα μετρήσω μέχρι το τρία και θα χτυπήσω τα δάκτυλά μου, να, έτσι και θα ξυπνήσεις, κατάλαβες; Ναι είπα με κλειστά μάτια. Ύστερα νομίζω πως κοιμήθηκα. Ένα. Δύο. Τρία τον άκουσα που μέτρησε ξαφνικά και χτύπησε τα δάκτυλά του. Μετά άνοιξα τα μάτια μου. Πώς τα πήγα; Βλακείες είπε ο Pirandello. Δεν έπιασε; Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι που υπνωτίζω μου λένε ότι στην προηγούμενή τους ζωή ήταν ή ο Ντίλινγκερ ή ο Φαραώ ή ότι ηγεμόνευαν τις στρατιές του Τζένγκις Χαν, χάθηκαν άλλες επιλογές; Δεν μπορεί να σου είπα και τα τρία αυτά. Οι αναδρομές είναι σαν το παστίτσιο, είναι σε διάφορες στρώσεις. Και πόσο βαθειά μπορείς να πας; Υποτίθεται όσο επιτρέπει το DNA γιατί από ένα σημείο και πίσω περνάμε σε διαφορετικές μορφές ζωής. Δηλαδή ήμουν πίθηκος; Δεν ξέρω, μούγκριζες αλλά δεν μου το διευκρίνισες.