Το μεταφυσικό, η κυρία Μαρία κι η τελευταία επιθυμία του Pirandello

Τι έχεις; Δεν νιώθεις καλά; Νομίζω ότι τα πράγματα γυρίζουν από την άλλη, ότι περιστρέφονται. Ζαλίζεσαι, ήπιες λίγο παραπάνω, αυτό είναι. Δεν ήπια σταγόνα, το ξέρεις ότι δεν πίνω. Καλύτερα να καθίσεις, άμα ζαλίζονται κάθονται. Το δωμάτιο. Πάει πότε απ’ τη μια και πότε από την άλλη. Νιώθεις ίλιγγο; Είναι κι αυτή η έξαψη, νομίζω ότι θα σκάσω. Να σου φέρω λίγο νερό. Νομίζω ότι χρειάζομαι γιατρό. Θα τηλεφωνήσω να έρθει ένα ταξί. Θα ’ναι δηλητηρίαση, τα θαλασσινά που φάγαμε χθες. Μα έφαγα κι εγώ θαλασσινά, δεν είχαν τίποτα. Τότε θα ’ναι καρδιά. Έχεις και ταχυπαλμία; Μουδιάζουν τα χέρια μου, το κεφάλι. Ξάπλωσε εδώ. Θα τηλεφωνήσω στις πρώτες βοήθειες. Θα ’ναι έμφραγμα. Ή εγκεφαλικό. Ταράχτηκες μήπως με κάτι; Δεν είμαι καλά. Είσαι κάτασπρος, θα πω να μας στείλουν ασθενοφόρο. Δεν θα με προλάβουν. Άσε με, θα τηλεφωνήσω γι’ ασθενοφόρο. Άκου, γράψε σ’ ένα χαρτί ότι σου αφήνω το σπίτι και δώσε μου το να το υπογράψω. Φώναξε και την κυρία Μαρία για μάρτυρα. Έλα, τι ανοησίες είναι τώρα αυτές; Μην καθυστερείς, είναι η τελευταία μου επιθυμία. Εγώ δεν νομίζω ότι έχεις τίποτα, δείχνεις ήδη καλύτερα. Πώς δηλαδή; Να, λιγότερο άσπρος, πιο ήρεμος. Ναι, μάλλον. Μου πέρασε και το μούδιασμα. Μην σηκώνεσαι. Είμαι καλύτερα. Δεν ζαλίζεσαι; Όχι, είμαι εντάξει. Με κοψοχόλιασες. Μου ’ρθε ξαφνικά. Γύριζαν όλα γύρω μου. Και σαν να έχανα τις αισθήσεις μου. Θα ήταν καμιά υπόταση. Νομίζω πως θα πιω έναν καφέ. Καλύτερα να φας κάτι αλμυρό. Ή λίγη ζάχαρη. Παρά τρίχα. Εντάξει, μια λιποθυμία ήταν, θα πήγες να σηκωθείς και ζαλίστηκες. Και το μούδιασμα; Θα φοβήθηκες. Ναι, αυτό θα ήταν. Εντάξει, τέλειωσε τώρα, δεν ήταν τίποτα. Σ’ ανησύχησα. Το θέμα είναι ότι πέρασε. Ξέρεις… εκείνο το χαρτί… Ω, ας’ τα τώρα αυτά. Καλά. Πάω για τον καφέ. Και ήταν συγκινητικό που με σκέφτηκες στην τελευταία σου επιθυμία. Κι εσύ που δεν το εκμεταλλεύτηκες. Να εκμεταλλευτώ τι; Την αδυναμία μου, που το αγνόησες. Μπορώ να φωνάξω ακόμα την κυρία Μαρία. Μπορεί να περιμένει αυτό το χαρτί. Άλλαξες γνώμη; Όχι ακριβώς. Μόνον που να… υπάρχει κάτι το μεταφυσικό σ’ αυτή μου την επιθυμία, θα ήθελα δηλαδή να το σκεφτώ. Αν άλλαξες γνώμη δεν με πειράζει, αλήθεια, δεν μ’ ενδιαφέρουν τα ακίνητα, είναι όλο φροντίδες στις οποίες δεν μπορώ ν’ ανταποκριθώ. Όχι, δεν είναι αυτό ή τέλος πάντων δεν είναι αυτό το σημαντικό, μετά θάνατον όλο και κάπου πάνε τα ακίνητα, έτσι κι αλλιώς. Τότε τι; Για μια στιγμή βρέθηκα πολύ κοντά στον θάνατο… δεν πρόκειται να καταλάβεις υπήρχε πάντως κάτι μεταφυσικό σ’ όλο αυτό. Μα… δεν λιποθύμησες καν, ένιωσες κάπως περίεργα… ήσουν άρρωστος αλλά είναι φανερό, είσαι απολύτως καλά. Δεν σκέφτηκα κάτι. Αλλά ήταν… πώς να στο πω; Σαν προαναγγελία… το μούδιασμα… η ανάγκη να αφήσω πίσω μου κάτι, να μην αφήσω εκκρεμότητες. Αν είναι να νιώθεις έτσι άσχημα να φωνάξω την κυρία Μαρία. Όχι την κυρία Μαρία γιατί θα έπρεπε ν’ αφήσω και σ’ αυτήν κάτι. Και θα ήθελα να το σκεφτώ. Και το μεταφυσικό; Είναι μια περίεργη αίσθηση… ύστερα από ένα σοκ. Σαν να ανοίγει ξαφνικά μια πόρτα… μια πόρτα που ήταν απίστευτα κοντά. Σαν ν’ ανακαλύπτεις ότι τίποτα δεν ήταν σημαντικό. Επομένως δεν είχες κάποιο όραμα ή κάτι τέτοιο. Όχι. Μόνον μια περίεργη αίσθηση, μια βεβαιότητα.