Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Η πέτρα του Σίσυφου κι ο Pirandello

Δεν καταλαβαίνω τι βρίσκεις και γράφεις κάθε μέρα. Βλακείες, τι γράφω; Στη θέση σου δεν θα έγραφα τίποτα. Κι εγώ στη θέση σου το ίδιο θα ’κανα. Είναι σαν την πέτρα του Σίσυφου, την πετάς κι αυτή σου ξανάρχεται. Εντάξει, δεν είναι και μαρτύριο, την πλάκα μου κάνω. Εγώ περισσότερο στενοχωριέμαι παρά γελάω. Είναι θέμα οπτικής, άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε. Ναι αλλά όλη αυτή η καθημερινότητα δεν λέει τίποτα, τι είπαμε σήμερα; Τίποτα. Είπες εσύ για την πέτρα του Σίσυφου, όλο και κάτι βγαίνει. Γιατί δεν σχολιάζεις τουλάχιστον την επικαιρότητα; Αυτό θα ’χε κάποιο νόημα. Γιατί δεν μπορώ να λέω συνέχεια τα ίδια, δεν είμαι δελτίο ειδήσεων. Να μην λες ειδήσεις, να λες για επιτεύγματα. Καλά, τα είδαμε και τα επιτεύγματα, πήγαμε στο φεγγάρι κι από τότε τίποτα, όλο ότι έρχεται ο Αρμαγεδδών κι αυτός δεν έρχεται, σαν τον Γκοντό. Τι ωραίο έργο αυτός ο Γκοντό, τι μου θύμησες… Ναι ήταν ωραία παράσταση. Γιατί δεν γράφεις κριτικές; Άντε πάλι, γράφουν άλλοι κριτικές, εγώ τι να πω άλλωστε; Να πεις για τη σκηνοθεσία, ποιοι έπαιζαν, τι γράφουν στις κριτικές; Γι’ αυτό δεν γράφω, γιατί οι κριτικές δεν λένε ποτέ τίποτα. Κι άμα γράφω κριτικές θα πρέπει να πηγαίνω και στο θέατρο που όπως ξέρεις δεν πάω. Γράφε εικονικές κριτικές, ποιος θα το καταλάβει; Ποιος θα τις διαβάζει θες να πεις. Σωστά, είναι κι αυτό. Είναι σαν την πέτρα του Σίσυφου, την πετάς κι αυτή σου ξανάρχεται. Μαρτύριο.