Το «Ο Τσε αυτοκτόνησε» κι ο Pirandello

Και τώρα που ξαναπεράσαμε τον Ρουβίκωνα… Κολιάτσου - Παγκράτι τον κάναμε… μέχρι νεωτέρας δεν έχω να πω κάτι άλλο. Ή έχω. Διαβάζω Μάρκαρη που μου είναι πολύ ευχάριστος… ξεφεύγεις με τους φόνους και αποστασιοποιείσαι θες - δεν θες. Τον συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Άσε που προτιμώ την Ελλάδα των φόνων απ’ αυτή του σέρνεσαι… Αυτό καλύτερα μην το γράψεις. Το έγραψα ήδη. Αλλά γιατί θα ήταν καλύτερα να μην το πω; Γιατί θα τους βάλεις πάλι να τρέχουν να κρυφτούν, πάνω που δημιούργησες ένα καλό κλίμα. Μα δεν ακριβολογώ, μια μπηχτή είναι για την αδράνεια. Αφού ξέρεις ότι ο κόσμος προτιμάει πιο κουλάτα πράγματα, δεν είδες πόσοι πολλοί σου ευχήθηκαν; Αυτό ήταν άλλο, οι ευχές είναι ανώδυνες… άσε που πιάστηκε το χέρι μου με τις ευχαριστίες. Δεν βάζεις μυαλό. Σύστησα έναν συγγραφέα, δεν καταλαβαίνω… πού το κακό; Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ναι αλλά αυτό είναι το διασκεδαστικό. Πώς μπορείς και διασκεδάζεις; Δεν σε καταλαβαίνω. Ούτε εγώ τα καταλαβαίνω όλα, δεν πειράζει. Τέλος πάντων, ποιο βιβλίο διάβασες; Το ο Τσε αυτοκτόνησε. Κατάλαβα, θα είναι τίποτα αντιστασιακό. Όχι ακριβώς, λέει για τις αλχημείες της μεταπολίτευσης όμως. Κι ο Μάρκαρης είναι ούτως ή άλλως καλός. Εσύ; Κανένα νεώτερο; Είμαι στο ίσως, θα δω.