Τα σκουπίδια κι ο Pirandello

Απάντησέ μου, ξέρεις για πιο λόγο γράφεις; Γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα και γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Γιατί ρωτάς; Δεν είναι στη μέση δηλαδή κάποιο όνειρο; Όχι, δεν νομίζω. Εντάξει… κάποιες φιλοδοξίες είχα αλλά αυτό κράτησε μάλλον λίγο. Κι από δω και πέρα; Από δω και πέρα τίποτα. Αυτά που βλέπεις. Πώς τίποτα; Έχεις τον δημόσιο λόγο. Ούτε αυτός μου λέει τίποτα. Αν δεν σου έλεγε δεν θα τον έκανες. Βασικά πρόκειται για μονόλογο, περνούν όλα ξώφαλτσα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε διαβάζουν, δεν φτάνει; Δεν ξέρω, μπορεί και να φτάνει αλλά το πιο δύσκολο με τον δημόσιο λόγο δεν είναι αυτό, είναι ότι είναι σαν να ανοίγεις το παράθυρο και να πετάς τα σκουπίδια σου απ’ το μπαλκόνι, δεν ξέρεις σε ποιανού το κεφάλι θα πέσουν. Ναι αλλά εσύ ξελαφρώνεις… είναι κάτι θέλω να πω. Ξελαφρώνω… έτσι λες; Γιατί δεν είναι έτσι; Ξέρεις τι είναι τα σκουπίδια; Φυσικά. Δεν ξέρεις. Τι είναι; Μια αέναη διαδικασία. Βάζεις μέσα πράγματα, τα επεξεργάζεσαι και τα επιστρέφεις υπό μορφή σκουπιδιών. Αλλά επί της ουσίας ό,τι μπαίνει, βγαίνει.