Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Οι εναλλακτικές κι ο Pirandello

… αν το θέσουμε σε επαγγελματική βάση, απ’ άποψη αποδοχών δηλαδή και τα λοιπά, το όλο θέμα είναι μια νούλα και μισή. Απ’ την άλλη μπορείς να το αποδώσεις σε αστοχία ή να το αναλύσεις και ψυχολογικά αν θες αλλά όπως και να το δεις πάλι στη νούλα καταλήγεις… καταλαβαίνεις. Ωραία το περιγράφεις αλλά δεν μου λες τι να κάνω. Τίποτα. Αυτά τα πράγματα ή γίνονται ή δεν γίνονται. Δεν μπορεί να μην υπάρχει τρόπος, απλώς τον αγνοούμε. Θα υπάρχει. Αλλά είναι κι η θεά Τύχη, αυτή που τη βάζεις; Δεν είναι ατυχία όταν κάνεις λάθη, είναι μαλακία. Ξέρω χιλιάδες ανθρώπους που έχουν κάνει ένα σωρό μαλακίες και παρ’ όλα αυτά τα κατάφεραν. Αυτοί έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας… τι να πω; Άρα πάλι επανερχόμαστε στην τύχη. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Εδώ λέμε ότι κάνω λάθη. Γιατί δεν εξετάζεις το γενικότερο πλαίσιο; Ή τις παραχωρήσεις; Μα εδώ τους παρακαλάς να σ’ εκμεταλλευτούν και δεν θέλουν… τι λέμε τώρα; Δυστυχώς. Θες καφέ; Όχι. Να ένα λάθος. Όταν σου λένε αν θες καφέ πρέπει ν’ απαντήσεις ναι. Ναι, ευχαριστώ. Να είσαι ευχάριστος. Δεν μπορώ να στενοχωριέμαι χαριτωμένα. Κι αυτό είναι ένα στάτους. Έχεις πολλά στάτους. Τι σχέση έχουν τώρα τα στάτους; Πώς δεν έχουν; Πρέπει να επιλέξεις ένα. Κατά προτίμηση του καλού παιδιού που λέει πάντα ναι και χαμογελάει. Να ντυθώ και κολομπίνα μήπως; Κι αυτό του εξυπνάκια, να το αποβάλεις. Δεν κάνω τον έξυπνο, τα ’χω δοκιμάσει όλα αυτά, δεν κάνω άλλη δουλειά. Στον άγιο Φανούριο πήγες; Νόμιζα ότι μιλούσαμε σοβαρά. Σοβαρά μιλάω. Πρέπει να δοκιμάζεις όλες τις εναλλακτικές. Δες Γκαίτε; Ακριβώς.